اندرز نامۀ آذرباد مهر اسپندان در سرودۀ ملک الشعرای بهار
بــــود ماه ســـــی روز تـــــا بـــنــــــگری
بــه هر روز کــــــاری بـــه جـــــای آوری
سزد گر به «هــــرمـــــز» بـــاشــی خرم
خــوری می به آیـــیــــن جـــمــشـــیــدجـــم
به «بهمن» کنی جامه ها نو بــــرشــــت
پرستــش کـنــی روز «اردیــبـــهــشــــــت»
به «شهریور»اندر شوی شــــــادخــــوار
کــنی در «ســپــنــدارمــز» کــشـــت و کار
به «خورداد» جوی نـــویـــن کــــن روان
بـه « مرداد» بــیــخ نــو انــدر نـــشـــــــان
به «دی بآذر» اندر سرو تـــن بـــشـــــوی
بــــپــیــرای نــاخــن،بــیـــــــارای مـــــــوی
به «آذر» مـــپــــز نان،که دارد گــــنــــــاه
بدیـن روز،نیک اســــت رفــــــتـــــن به راه
به « آبان » بپرهیز از آب و ای جـــــوان
مـــــــیـــــالای و مـــــیــــــــــازار آب روان
به « خور» روز،کودک به اســــتــــــاد ده
کـه گـــردد دبــــیـــری خـــردمــنـــد و بـــــه
بـــخـور بـاده بـا دوسـتــــــان، روز «ماه»
ز مــــــاه خـــــــدای، آمــــــــد کــــارخـــواه
بــــفــــرمــــای بـــر کــــودکـان روز «تیر»
نـــــبــــرد و ســـــواری و پــــرتـــــاب تــیر
به «گوش» اندرون گاو ساله،بـــــــه مرز
بـــبـــنـــد و بـــیـــامـــوز بـــر گـــــــاو،ورز
بـــپـــیـــرای نــاخـــن،چـــو شد «دی بمهر»
ســـر وتـــن بــشــوی و بـــیــــارای چــهــر
اگــــر مـــســتــمــنــدی،ز کـی «مهر» روز
شواندر بر مـــهــــر گـــیـــتــــی فــــــــروز
فشان اشک و زو دادخـــــواهـی نـــمـــــای
که داد تو گــیــرد ز دشــمـــــن خـــــــــدای
به روز «سروش» از خـــجسته ســــروش
روان را و تـــــن را ،تــوان خــواه و توش
از او خــــــــــواه آزادی کـــام خــــویـــــش
و ز او جـــــوی ایـــفـــت فـــرجــام خــویش
به «رشن» اندرون کار سنــگیــــن بـــنــه
روان را ز یــــاد خــــداونــــد تـــــوشـــه ده
مخور هیچ ســـوگــنــد در «فـــروردیــــن»
که زشت است ،ویژه به روزی چـــنــیـــــن
پی خانـــــه افـــکــن بـــه « بــهـرام» روز
سوی رزم شــــــو،گـــــر تــویـــی رزم تـوز
زن،ار بــــرد خـــواهی بـبـــــر روز «رام»
که رامش خـوش است اندر این روز و کام
و گـــر بـــا شـــــدت کــــــار،بـــــــا داوران
در ایــــــن روز رو ،تـــا شـــــوی کــاـمران
ســـــزد روز«بــــــاد»ار درنـــگی شــــوی
نــــپـــیـــــونــــدی امــــــروز کـــــار از نوی
چـــــــو روز نـــیــایـــش بـــود «دی بـدین»
ســــو و تــــن بـــشـــو،نـاخــن و مـو بـچین
بـــود روز « دیــن» مـــرگ خــرفـــستران
بــکـش هـر چـه خـرفـسـتـر اسـت انــدر آن
بــــه بــــازار شــــو روز « ارد»ای پـــسر
نــــوانـــو بـخــر چـیــز و بـا خـانــــــه بـــــر
در«اشتاد» روز اســــب و گـــاو ســــتــور
به گشتن افکــنـــی مــایــه گــــیـرنـد و زور
ره دور گیر «آســـمــــان» روز پــــیـــــش
که باز آیی آسان ســــــوی خــــان خــویـش
گرت خـــــوردن دارو افــــتــــد بــــه ســــر
به «زامیاد» روز ایـــــچ دارو مــــــخــــور
زن تازه در «مــــاراســـفـــنـــد» گـــیـــــر
که فـــرزنــــد نـــیـــک آیـــد و تـــیـــــز ویـر
در ایــــــن روز جــــامـــه بـــیـــفــــزای بر
بــــدوز و بــــپــــوش و بـــیــــــارای بـــــــر
«انیران» بـــود نــیـــک،زن خـــواســتــن
هـمان ناخن و مـــــوی پـــیــــراســــتــــــن
همه جای ایران سرای من است