شـــــنیدم که در وقـــت نـــزع روان

                                            بــــــــــه هرمز چــنین گفت نوشیروان:

که خـــــاطر نــگه دار درویش باش

                                            نــه در بـــند آســـایـــش خـــویش باش

نیــــــاســـایــــد انــــدر دیار تو کس

                                           چــــو آســـایـــــــش خویش جویی وبس

نــیــایــــد بـــــه نــــزدیک دانا پسند

                                           شـبـــان خــفــتـــــه و گــرگ در گوسفند

بـــــرو پــــاــس درویش محتاج دار

                                           کــــــه شــــــــاه از رعــــیّـت بود تاجدار

رعیت چو بــیــخند و سلطان درخت

                                          درخت ای پسر باش از بــــیــخ سخــــــت

مکن تا تـــوانــی دل خلق ریــــــش

                                          وگـر می کنی،می کنی بــــیـخ خـــــــویش

اگر جاده ای بـــــــایدت مســـتــــقیم

                                          ره پـــارســـــایان امــیــــدســت و بــــــیم

طبیعت شــــــود مـــــرد را بـــخردی

                                          بـــه امـــیـــد نـــــیکی و بــــــیــــم بـــــدی

گر این هـــــــر دو در پـادشه یافـتی

                                          در اقـــلیـــم و ملکش بــــنه یـــافـــــتــــی

که بــــخشایــــــش آرد بـــر امیدوار

                                         بــه امـــید بــــخشایــــش کــــــردگـــــــــار

گزنــد کســــانــــش نیایـــــد پــــــسند

                                         کــه ترسد که در ملــــکش آید گـــزنـــــــد

وگر در سرشت وی این خـوی نیست

                                         در آن کــــشور آسودگی بوی نــیـــســــت

اگر پای بـــــندی رضا پـــــیـش گـــیر

                                         وگــــر تکــــسواری سر خـــویــــــش گیر

فراخی در آن مرز و کشــور مـخواه

                                         کـــه دلـــتــنـــگ بــینی رعیت زشــــــــــاه

ز مـــســـتــــکــبران دلاور بـــــترس

                                         از آن کـــو نــتـــــرس ز داور بـــتــــــرس

دگر کـــــشور آباد بــیـند بـــخــــــواب

                                         کـــه دارد دل اهـــل کـــــــــــــشور خـراب

خرابی و بــد نـــامی آیـــد ز جــــــور

                                        رســــــد پیشبین این سخن را بـــه غـــــور

رعــیّت نــــشاید به بــیـداد کشــــــت

                                        کــه مــــر ســـلــطنت را پناهــــــند و پشت

مراعات دهقان کن از بهر خویـــش

                                       کـــه مــــزدور خـــــوشدل کـــــند کار بیش

مــــروّت نباشــــد بدی بـــا کـــــسـی

                                      کــــزو نـــیـــــکویــــــی دیـــــده باشی بسی

شنیدم که خسرو به شیرویه گــفـت

                                      درآنـــــدم کـــــــه چـــــشمش ز دیدن بخفت

بر آن باش تا هر چه نیّت کــــــنـی

                                      نــــــظـــــر در صـــــلاح رعــــیّــــت کــــنی

الا تا نپـــیچی سر از عـــدل و رای

                                      کــــــــه مــــــردم ز دســـــتـــت نـپیچند پای

گـــــریزد رعــــــیّت ز بـــیـداد گــــر

                                      کـــنــــد نــام زشــتـــش بــــگـــــــیتی سمر

بسی بر نـــــیابـــد که بــنـــیاد خـــود

                                      بـــکــــنــد آنـــکه بـــنـــهــاد بــنــیــاد بــــد

خرابی کند مـــرد شمــــــــــشیر زن

                                      نــــــه چـــنـــدانـــکــــه دود دل طفل و زن

چراغی که بیــوه زنی برفــروخــــت

                                      بـــــــــسی دیده باشی که شهری بسوخت

از آن بـــهره ور تر در آفــاق کیست

                                      کــــــه در مـــــلـــــکرانی بانصاف زیست

چو نوبـــت رسد زین جهــان غربتش

                                       تـــــرحــــم فــــرستــــنـــد بـــر تــــربتش

بدو نیـــک مردم چو می بــگذرنــــــد

                                       هـــــمـــان بـــــه که نامت به نیکی برند