حکیم بزرگمهر،وزیر خرد مند انوشیروان عادل پادشاه بزرگ سلسه ساسانی،در نوشتۀ پر ارج

 خویش«یادگار بزرگمهر» ،پس از شناساندن خود وچگونگی فراهم آوردن گرامی نامه اش که

 سراپا پند واندرز است ،چنین گفته است:

«چون دارایی گیتی ،همه زود گذر وتباه شدنی وازمیان رفتنی است،کسی که سزاوار داشتن است،

یزدان با دهش خیرش،براو یزرگی فرو بخشد..توانگر گردد.از او کارهای بزرگ برآید .دارایی فراوان

 اندوزد،برترین جایگاه را گیرد و به بزرگی وشکوه رسد.

او زندگی اش دراز ،فرزندانش فراوان،سخنش گیرا ودهش های نیکش به کار باشد....

همه چیز از میان رفتنی است،مگر پارسایی ونیکو کاری که هرگز خراب نگردد ویاد نیکش،

همواره در دل ها بماند،ومرا پارسایی،آمرزش تن وجان وروان،نیکی های این جهان وآن جهان

 پسندیده تر است»

از آموزگار بهره می گرفتم و او به پرسش هایم پاسخ می گفت.

گفتم:ای آموزگار،از خدای بزرگ چه خواهم؟که همۀ نیکویی ها خواسته باشم؟

گفت؟سه چیز:تندرستی،ایمنی،وتوانگری

گفتم:بخشنده کیست؟

گفت:آن کس که بخشش کند ودل شاد شود.

گفتم:از زندگانی کدام دم از میان رفته تر است؟

گفت:آن زمان که نیکویی دربارۀ کسی توان کرد ونکرد.

گفتم در جهان چه نیک تر است؟

گفت:فروتنی بدون یادآوری وبخشش نه از برای پاداش.

گفتم:دارایی از بهر چه باشد؟

گفت:تا وام مردم از گردن خویش بگذاری،ارمغان از برای پدر ومادر فرستی،نوشتۀ

 بازپسین از بهر خودداری،دشمن را دوست گردانی وبا دوست ودشمن ،مهرورزی.